BREAD AND ROSES

Καμιά φορά όλοι το λέμε, να ζούσαμε σε κάποια άλλη εποχή, στην εποχή των ιπποτών, στην belle epoque, στην εποχή των παγετώνων, ανάλογα ο καθένας με τις προτιμήσεις του. Ίσως εξ αιτίας της ιστορίας, των ταινιών ή της ιδιότητας του εγκεφάλου να εξιδανικεύει τις καταστάσεις, οι άλλες εποχές φαντάζουν ενδιαφέρουσες, με εκπληκτικό τρόπο ζωής.

Σε κάτι τέτοιες συζητήσεις έλεγα λοιπόν, ότι ίσως τελικά είμαστε καλύτερα στην εποχή που ζούμε, επειδή δεν υπάρχουν εγγυήσεις για  το τι θέση θα είχαμε σε άλλη εποχή. Για παράδειγμα θα μπορούσε τον μεσαίωνα, ας πούμε, να ήμουν ασπρορουχού και αυτό δεν θα ήταν καθόλου ρομαντικό, ούτε θα μου εξασφάλιζε εκπληκτικό τρόπο ζωής. Αν ζούσα ας πούμε το 1857 στη Νέα Υόρκη, μπορεί να μην ήμουν ασπρορουχού, διότι δεν ήταν μόδα, αλλά μπορεί κάλλιστα να ήμουν εργάτρια ρούχων στα εργοστάσια υφαντουργίας και ιματισμού, επίσης καθόλου καλή προοπτική. 

Εκτός ίσως από μια και μόνο ημέρα, την 8^η Μαρτίου 1857. Εκείνη την ημέρα που οι «εργάτριες ρούχων» ξεσηκώθηκαν σε διαμαρτυρία, αγωνιζόμενες ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και στον χαμηλό μισθό. «Η ζωή μας δεν θα είναι ιδρωκόπημα από την γέννηση ως τον θάνατο, οι καρδιές πεινάνε όσα και τα σώματα» και ζητούσαν «ψωμί και τριαντάφυλλα», ζωή με ποιότητα, ευ ζην. 
Το ευ ζην για τους αρχαίους Έλληνες αποτελούσε το ύψιστο αγαθό και ήταν η τέχνη του να ζει κανείς καλά (ευδαιμονία) με την επίτευξη της σωματικής και ψυχικής υγείας, που οδηγούσε στην βελτίωση της ποιότητας της ζωής, φτάνοντας τον άνθρωπο στην κατάσταση της ευτυχίας. Μα που χάθηκε το ευ; Μα που χάθηκε το ζην; Και εγώ, που όταν δεν έχω να φάω ψωμί, τρώω παντεσπάνι, θα αιτηθώ της ζωής μου τα τριαντάφυλλα.

Sometimes we all wish to live in another era, the era of knights, the belle epoque, the ice age, according to one's preferences. Is it because of the history, of the movies or the brain’s capacity to idealize situations that past times seem interesting, with amazing lifestyle? 
In such discussions, I say that we might eventually be better off in the era we live in, because there are no guarantees about what position we would have in another era. For example, in the Middle Ages, let’s say, I may have been a “white-linen cleaning lady” and this would not be romantic at all, nor would it ensure me an amazing lifestyle - quite the opposite I would say. If I lived in 1857 in New York, I might not have been a “white-linen cleaning lady”, because it was not in fashion, but I may have worked in textile and clothing factories, not a good prospect either. Except perhaps of a single day, the 8th March in 1857.

On that day garment workers in New York City marched and picketer, demanding improved working conditions, a ten hour day, and equal rights for women. “Our lives shall not be sweated from birth until life closes; Hearts starve as well as bodies; give us bread, but give us roses”, i.e. life with quality, welfare.

Welfare for the ancient Greeks was the highest of goods, a supreme value and it was the art of living well, via achieving physical and mental health, which would in combination lead to an improved quality of life, making people reach the state of happiness. But where has welfare gone? And I, who, whenever I don’t have bread to eat, I eat cake, I shall demand the roses of my life!