THE PRINCE OF NORTH

Once upon a time in a very far Northern  kingdom , in a very high castle lived a Prince, the Prince of North. He was so unapproachable, for his very own reasons, that he was living isolated. These were happening in North.

 In South there was an empress, who lived in sunshine, with the heat of passion and,  as sometimes  in fairytales happens, she went to meet the prince. She covered many kilometers, she waited for the proper time for the appointment, she climbed a lot of stairs and finally she saw him.

The empress saw a Prince with kind heart surrounding by  ivy strains.

As the years were passing an opportunity presented  and the empress contacted again with the Prince of North.  The Empress invited him to visit her and when he went, she accepted him with honors and conclusive greatness. She embraced him  with open heart full of love and shone for ever.

We don’t know if they lived happily ever after.

Is this important?

Because what is more important in this story is that when the Prince of North joined the Empress of South, the glow of her heart full in love for him, dwelled in his heart, so the unapproachable,  isolated,  bound with ivy strains Prince, he will never, never, feel alone  again. 

Ariadne of abandonment

Η Αριάδνη, κόρη του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα και της Πασιφάης, όπως προδίδει και το όνομά της, ήταν μια αγνή καρδιά. Αγάπησε τον Θησέα, ο οποίος είχε μια δύσκολη αποστολή να φέρει εις πέρας. Έπρεπε να μπει στον λαβύρινθο και να σκοτώσει τον Μινώταυρο. Η Αριάδνη τον βοήθησε να ολοκληρώσει την αποστολή του, να βρει την έξοδο και να βγει νικητής.

Με αυτές τις σκέψεις και με την χαρά της νίκης, το ζευγάρι έπλευσε από την Κρήτη με προορισμό την Αθήνα, όπου ποτέ δεν έφτασαν μαζί. Μια στάση ήταν αρκετή. Στην Νάξο και ενώ η Αριάδνη κοιμόταν, ο Θησέας, είτε κατ’ εντολή της θεάς Αθηνάς, του Θεού Διονύσου ή της Aρτέμιδος, είτε επειδή ήταν ερωτευμένος με την Αίγλη, είτε επειδή γνώριζε ότι χωρίς την βοήθειά της Αριάδνης ίσως και να μην τα είχε καταφέρει, την εγκατέλειψε.

Εκείνη ξύπνησε και έβλεπε το πλοίο με τον ήρωα να απομακρύνεται. 

Μόνη.

Ο Θεός Διόνυσος την ερωτεύτηκε, την παντρεύτηκε, την πήγε στον Όλυμπο και έγινε αθάνατη και αστερισμός.

Και το ερώτημα είναι το εξής: Άραγε κάθε αγνή καρδιά που αγαπάει πέρα από κάθε αμφιβολία και οικτρά εγκαταλείπεται, είναι μοιραίο να γίνει αθάνατη?

Ariadne, daughter of King Minos of Crete and Pasiphae, as her  name  suggests, she was pure in  her heart. She fell in love with Theseus, who had a difficult task to accomplish. He had to enter the maze and to kill the Minotaur. Ariadne helped him to complete his mission, to find the exit and emerge victorious. 

With these thoughts and the joy of victory, the couple sailed from Crete to Athens, where they never reached together. One stop was enough. At Naxos while Ariadne was sleeping, Theseus, either at the behest of the goddess Athena, God Dionysos or Artemis, or because he was in love with Egli, or even  because he knew that without Ariadne's help, he might not had been able to accomplish his mission, abandoned her. 

She woke up just to watch the ship with the hero to sail away. 

Alone. 

God Dionysus fell in love with her, he took her  to Olympus, and made her a constellation. 

And the question is:  Does every pure heart, that loves beyond any reasonable doubt and with cruelty abandoned, at the end becomes immortal?

11 photos

11 photos that make us dream Greek Islands

THE SIRENS SONG

Πώς να ήταν άραγε το τραγούδι των σειρήνων;

Οι Σειρήνες ήταν γυναικείες θεότητες, που σχετίζονταν με το νερό, τον έρωτα και το θάνατο. Απεικονίζονταν με ανθρώπινο γυναικείο κεφάλι και σώμα αρπακτικού πουλιού. Ανεξάρτητα όμως από την παράδοξη αυτή εμφάνισή τους, αδιαμφισβήτητα το μαγευτικό τους τραγούδι συνέπαιρνε τον ανθρώπινο νου τόσο, όσο δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτε άλλο και έτσι ο άνθρωπος έρμαιο των σειρήνων, οδηγούνταν στην πλήρη καταστροφή του, είτε γκρεμοτσακισθείς, είτε κατασπαραχθείς από τις ίδιες τις σειρήνες, είτε ακόμα περιπλανώμενος, άνους και άνευ νοήματος, μη γνωρίζοντας πια ποιος είναι και που πάει.

Σύμφωνα με την Οδύσσεια, ο ίδιος ο Οδυσσέας, ο οποίος είχε ενημερωθεί από την Κίρκη για το τραγούδι των σειρήνων, διέταξε όλους τους άντρες του πληρώματός του, να βάλουν κερί στα αυτιά τους, ενώ ο ίδιος ζήτησε να τον δέσουν στο κατάρτι, έτσι ώστε να μπορέσει να ακούσει το τραγούδι τους, χωρίς όμως να παρασυρθεί από την γοητεία τους.

Είναι άραγε γοητευτικό ότι μας θέτει σε κίνδυνο;

Το ύψος, η ταχύτητα, η δεισιδαιμονία, το υπερφυσικό, ότι δηλαδή μπορεί να βρει κανείς σε ένα μεγάλο λούνα – παρκ. Το Prater είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, καθώς καλύπτει μια μεγάλη έκταση και περιλαμβάνει ότι μπορεί κανείς να φανταστεί σε έξαψη, τρόμο και ακούσια ουρλιαχτά, φυσικά υπό τους δυνατούς ήχους μιας χαρούμενης και κάπως παιδικής μουσικής.

Έτσι και εμείς, δεμένοι σαν τον Οδυσσέα στο κατάρτι, μπορούμε να στροβιλιστούμε, να κρεμαστούμε, να αναποδογυριστούμε, να νοιώσουμε τις απανωτές εκρήξεις της αδρεναλίνης, τους παλμούς της καρδιάς μας να σφυροκοπούν στα αυτιά μας, να βιώσουμε ένταση και να ουρλιάξουμε. Όπως και να έχει, στο τέλος όλοι θα συμφωνήσουμε ότι "ήταν μια πολύ ωραία ημέρα".

How would have been the song of the Sirens?

The Sirens were female deities associated with water, love and death. Depicted with a human female head and a vulture body. But regardless of their paradoxical appearance, undoubtedly their enchanting song possessed the human mind so much, that people who heard them, they could not think of anything else and were led to the complete destruction.

According to the Odyssey, Odysseus himself, who had been informed by Circe for the song of the Sirens, ordered all the men of the crew, to put wax in their ears, and he asked them to tie him to the mast so that he’ll be able to hear the song, but not seduced by their charm.

Is  what puts us at risk charming?

The height, the speed, the superstition, the supernatural, all these that one can find in a large amusement - park. Prater is a prime example, as it covers a wide area and includes everything one can imagine in flushing, tremors and involuntary screams, of course under the loud sounds of a joyful and somewhat childish music.

So we, like Odysseus tied to the mast, we swirling, hang, flip over, in order to feel the consecutive bursts of adrenaline, the pulses of the heart pounding in our ears, in order to experience tension and to scream. Anyway, in the end everyone will agree that after all "it was a very nice day".

THE FLAMINGO'S TEARS

Don't cry for me. You had me. Sometimes in life it is hard to say goodbye, though we know that we have to do it. There is no more alive thing than life itself and life demands change. And life is changing us. From the morning until night we are not the same persons. The day passed and has changed us. We became more mature or more corrupted. My mortal body that yesterday you touched, today became one day older, though I can't feel it. Don't cry for me because I changed. Don't cry for me because I'm alive. Just say goodbye to what I was and love me today for what I am. Today I am more beautiful, because I have lived one more day, good or bad, it doesn't count, it was one day of my life. 

And my love for you has changed too, today is grater and stroger, because it has survived one more day. And my soul is brighter of yesterday's knowledge. I don't cry for you because you changed, I say goodbye to your yesterday self and I love you today.

So don't cry, as a flamingo doesn't weap standing in one foot in the water, instead because today my cup of life is filled to the brim, come share it with me.

VIENNA, VIENNA

Τι είναι αυτό, άραγε, που κάνει τη Βιέννη τόσο γοητευτική; Η Βιέννη είναι η πρωτεύουσα της Αυστρίας και ένα από τα ομόσπονδα κρατίδιά της, έχει πληθυσμό περίπου δύο εκατομμύρια κατοίκους και  βρίσκεται στα βορειοανατολικά της χώρας, στις όχθες του Γαλάζιου Δούναβη. Ήταν έδρα της δυναστείας Μπάμπενμπεργκ και το 1440 αποτέλεσε έδρα της δυναστείας των Αψβούργων, οπότε  έγινε η πρωτεύουσα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και πολιτιστικό κέντρο για τις τέχνες, τις επιστήμες και τη μουσική. Το 1784 στην Βιέννη κυκλοφόρησε η Εφημερίς, η πρώτη ελληνική εφημερίδα και κατά την ίδια περίοδο η Βιέννη έγινε η αφετηρία διάδοσης του καφέ στην Ανατολική Ευρώπη.

Αν σχεδιάζετε να την επισκεφτείτε μην καθυστερείτε. Αν δεν είναι στα σχέδιά σας, τότε καλύτερα να την εντάξετε. Στα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα περιλαμβάνονται τα αυτοκρατορικά παλάτια του Χόφμπουργκ και του Σένμπρουν, ο καθεδρικός ναός του Αγίου Στεφάνου, οι περιοχές που συνδέονται με τους πολλούς συνθέτες που έζησαν στη Βιέννη, η Κρατική Όπερα της Βιέννης, το Αυστριακό Κοινοβούλιο, το περίφημο δημαρχείο της πόλης, έξω από το οποίο δεσπόζει το Αγαλμα της θεάς Αθηνάς, το Τετράγωνο των Μουσείων, το Πάρκο Πράτερ.

Υπάρχουν ατελείωτοι τουριστικοί οδηγοί και αναλυτικές πληροφορίες για κάθε μέρος χωριστά. Σίγουρα θα περάσετε καλά και σίγουρα δεν θα πεινάσετε, δεν θα διψάσετε και δεν θα ταλαιπωρηθείτε. Ότι και αν κάνετε θα σας ευχαριστήσει, αλλά αυτό που εγώ θα σας πρότεινα ανεπιφύλακτα είναι μια νυχτερινή βόλτα στην Βιέννη. Περπατήστε στους δρόμους και στις λεωφόρους, ανάμεσα στα υπέροχα κτίρια, περπατήστε σαν να πηγαίνετε κάπου και η μαγεία θα αρχίσει.  

What is it, that makes Vienna so charming? Vienna is the capital of Austria and one of the federal states, has a population of about two million inhabitants and is located in the northeast of the country, on the shores of the Blue Danube. It was the seat of the dynasty Bampenmpergk and at 1440 was the seat of the Habsburg dynasty, when it became the capital of the Holy Roman Empire and cultural center for the arts, science and music. In 1784 in Vienna released the Gazette, the first Greek newspaper and during the same period from Vienna started the coffee spread  in Eastern Europe.
If you plan to visit Vienna, do not delay. If it is not in your plans, then better to integrate. In major tourist attractions include the imperial palaces of the Hofburg and Schönbrunn, the Cathedral of St. Stephen, the areas associated with the many composers who lived in Vienna, the Vienna State Opera, the Austrian Parliament, the famous Town Hall, out of which stands the statue of the goddess Athena, the Square Museum, the Prater Park.
There are endless tourist guides and detailed information for each place separately. Definitely you will have gut time and certainly you  will not go hungry,  thirsty or  hassle. Whatever you do, it will please you. But  what I would suggest you is a night walk in Vienna. Walk in the streets and avenues, amidst lovely buildings, walk like you go somewhere and the magic will begin.

DREAM OF FREEDOM AND HAPPINESS

Κι έζησε η Μαντώ το όνειρό της σε μορφή εφιάλτη. Η Μαντώ Μαυρογένους που μεγάλωσε μέσα στις ανέσεις ενός πλούσιου και φιλελεύθερου περιβάλλοντος και έλαβε ανώτερη ιδιωτική μόρφωση μαθαίνοντας γαλλικά και ιταλικά, εμποτίστηκε με τα ιδεώδη του Διαφωτισμού, την ώρα που τα κορίτσια της Ελλάδας ζούσαν στον Μεσαίωνα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κι έγινε όνειρο της Μαντούς η απελευθέρωση της πατρίδας, για την οποία όταν μιλούσε η φωνής της υψωνόταν και τα λόγια της κυλούσαν με τόσο εμπνευσμένη ευγλωττία, που δεν κουραζόταν κανείς να την ακούει. «Δεν έχει σημασία τι θα απογίνω εγώ, αρκεί να ελευθερωθεί η πατρίδα μου» και συνέτασσε τις περίφημες επιστολές της προς τις γυναίκες της Αγγλίας και της Γαλλίας, επιδιώκοντας να προκαλέσει την συμπάθεια προς το αγωνιζόμενο έθνος, για τους αγώνες του οποίου ξόδεψε όλη την περιουσία της, που δεν ήταν και ευκαταφρόνητη.

Όμορφη, λεπτοκαμωμένη, με καλούς τρόπους και κουλτούρα, πως ήταν δυνατόν να μην την  ερωτευτεί ο Δημήτριος Υψηλάντης; Ο πρίγκιπας δεν ήταν αντικειμενικά ωραίος, όμως το όνομά του, το θάρρος του και  ο πατριωτισμός του, του προσέδιδαν μεγάλο κύρος. Η δεσποινίς Μαντώ Μαυρογένους εντυπωσιάστηκε και έτσι γνώρισε τον έρωτα, το όνειρο του έρωτα, η αριστοκράτισσα καλλονή ερωμένη ενός από τους ηγέτες της Επανάστασης. Αλλά αυτή η σχέση που δεν επισημοποιήθηκε με γάμο, έδωσε αφορμή στους πολιτικούς τους αντιπάλους, να εξορίσουν την Μαντώ από το πολιτικό προσκήνιο, όταν η πατρίδα ήταν πια ελεύθερη.
Κι έτσι έγινε το όνειρο  εφιάλτης και εκείνη απογοητευμένη και καταδιωγμένη από τον Ιωάννη Κωλέττη, οικονομικά κατεστραμμένη πια, καταφεύγει στο νησί και έπειτα από λίγα χρόνια πέθανε πάμφτωχη στην Πάρο, νέα, ωραία και ατυχής.

And Manto  lived her dream into a nightmare form. Mando Mavrogenous who grew up in the comforts of a rich and liberal environment and received private higher education learning French and Italian, imbued with the ideas of the Enlightenment, while the girls of Greece lived in the Middle Ages Ottoman Empire. And became Manto’s dream the liberation of the homeland, for which when she spoke her voice rose and the words flowed with such inspired eloquence, that one wouldn’t be tired to listen to her. "I don’t care what will become of me, I only care my country to be free" and she wrote her famous letters to women in England and France, seeking to cause sympathy for the struggling nation, for  which she spent all her not inconsiderable property
.She was pretty, petite, with good manners and culture. How could be possible for Dimitrios Ypsilantis not to fall in love with her? The prince was not objectively handsome, but his family name, his courage and his patriotism, gave him great prestige. Ms. Manto Mavrogenous was  impressed and so she experienced love, the dream of love, being the aristocrat beauty mistress of one of the leaders of the Revolution. But this relationship that was not formalized by marriage, gave rise to political opponents, to banish Manto from frontline politics, when the country was free.
And thus for Manto the dream became nightmare She, so disappointed and persecuted by Ioannis Kolettis, financially ruined and morally humiliated, resorts on the island and after a few years she died destitute in Paros, joung, beautiful and unfortunate. 

BREAD AND ROSES

Καμιά φορά όλοι το λέμε, να ζούσαμε σε κάποια άλλη εποχή, στην εποχή των ιπποτών, στην belle epoque, στην εποχή των παγετώνων, ανάλογα ο καθένας με τις προτιμήσεις του. Ίσως εξ αιτίας της ιστορίας, των ταινιών ή της ιδιότητας του εγκεφάλου να εξιδανικεύει τις καταστάσεις, οι άλλες εποχές φαντάζουν ενδιαφέρουσες, με εκπληκτικό τρόπο ζωής.

Σε κάτι τέτοιες συζητήσεις έλεγα λοιπόν, ότι ίσως τελικά είμαστε καλύτερα στην εποχή που ζούμε, επειδή δεν υπάρχουν εγγυήσεις για  το τι θέση θα είχαμε σε άλλη εποχή. Για παράδειγμα θα μπορούσε τον μεσαίωνα, ας πούμε, να ήμουν ασπρορουχού και αυτό δεν θα ήταν καθόλου ρομαντικό, ούτε θα μου εξασφάλιζε εκπληκτικό τρόπο ζωής. Αν ζούσα ας πούμε το 1857 στη Νέα Υόρκη, μπορεί να μην ήμουν ασπρορουχού, διότι δεν ήταν μόδα, αλλά μπορεί κάλλιστα να ήμουν εργάτρια ρούχων στα εργοστάσια υφαντουργίας και ιματισμού, επίσης καθόλου καλή προοπτική. 

Εκτός ίσως από μια και μόνο ημέρα, την 8^η Μαρτίου 1857. Εκείνη την ημέρα που οι «εργάτριες ρούχων» ξεσηκώθηκαν σε διαμαρτυρία, αγωνιζόμενες ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και στον χαμηλό μισθό. «Η ζωή μας δεν θα είναι ιδρωκόπημα από την γέννηση ως τον θάνατο, οι καρδιές πεινάνε όσα και τα σώματα» και ζητούσαν «ψωμί και τριαντάφυλλα», ζωή με ποιότητα, ευ ζην. 
Το ευ ζην για τους αρχαίους Έλληνες αποτελούσε το ύψιστο αγαθό και ήταν η τέχνη του να ζει κανείς καλά (ευδαιμονία) με την επίτευξη της σωματικής και ψυχικής υγείας, που οδηγούσε στην βελτίωση της ποιότητας της ζωής, φτάνοντας τον άνθρωπο στην κατάσταση της ευτυχίας. Μα που χάθηκε το ευ; Μα που χάθηκε το ζην; Και εγώ, που όταν δεν έχω να φάω ψωμί, τρώω παντεσπάνι, θα αιτηθώ της ζωής μου τα τριαντάφυλλα.

Sometimes we all wish to live in another era, the era of knights, the belle epoque, the ice age, according to one's preferences. Is it because of the history, of the movies or the brain’s capacity to idealize situations that past times seem interesting, with amazing lifestyle? 
In such discussions, I say that we might eventually be better off in the era we live in, because there are no guarantees about what position we would have in another era. For example, in the Middle Ages, let’s say, I may have been a “white-linen cleaning lady” and this would not be romantic at all, nor would it ensure me an amazing lifestyle - quite the opposite I would say. If I lived in 1857 in New York, I might not have been a “white-linen cleaning lady”, because it was not in fashion, but I may have worked in textile and clothing factories, not a good prospect either. Except perhaps of a single day, the 8th March in 1857.

On that day garment workers in New York City marched and picketer, demanding improved working conditions, a ten hour day, and equal rights for women. “Our lives shall not be sweated from birth until life closes; Hearts starve as well as bodies; give us bread, but give us roses”, i.e. life with quality, welfare.

Welfare for the ancient Greeks was the highest of goods, a supreme value and it was the art of living well, via achieving physical and mental health, which would in combination lead to an improved quality of life, making people reach the state of happiness. But where has welfare gone? And I, who, whenever I don’t have bread to eat, I eat cake, I shall demand the roses of my life!