DREAM OF FREEDOM AND HAPPINESS

Κι έζησε η Μαντώ το όνειρό της σε μορφή εφιάλτη. Η Μαντώ Μαυρογένους που μεγάλωσε μέσα στις ανέσεις ενός πλούσιου και φιλελεύθερου περιβάλλοντος και έλαβε ανώτερη ιδιωτική μόρφωση μαθαίνοντας γαλλικά και ιταλικά, εμποτίστηκε με τα ιδεώδη του Διαφωτισμού, την ώρα που τα κορίτσια της Ελλάδας ζούσαν στον Μεσαίωνα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κι έγινε όνειρο της Μαντούς η απελευθέρωση της πατρίδας, για την οποία όταν μιλούσε η φωνής της υψωνόταν και τα λόγια της κυλούσαν με τόσο εμπνευσμένη ευγλωττία, που δεν κουραζόταν κανείς να την ακούει. «Δεν έχει σημασία τι θα απογίνω εγώ, αρκεί να ελευθερωθεί η πατρίδα μου» και συνέτασσε τις περίφημες επιστολές της προς τις γυναίκες της Αγγλίας και της Γαλλίας, επιδιώκοντας να προκαλέσει την συμπάθεια προς το αγωνιζόμενο έθνος, για τους αγώνες του οποίου ξόδεψε όλη την περιουσία της, που δεν ήταν και ευκαταφρόνητη.

Όμορφη, λεπτοκαμωμένη, με καλούς τρόπους και κουλτούρα, πως ήταν δυνατόν να μην την  ερωτευτεί ο Δημήτριος Υψηλάντης; Ο πρίγκιπας δεν ήταν αντικειμενικά ωραίος, όμως το όνομά του, το θάρρος του και  ο πατριωτισμός του, του προσέδιδαν μεγάλο κύρος. Η δεσποινίς Μαντώ Μαυρογένους εντυπωσιάστηκε και έτσι γνώρισε τον έρωτα, το όνειρο του έρωτα, η αριστοκράτισσα καλλονή ερωμένη ενός από τους ηγέτες της Επανάστασης. Αλλά αυτή η σχέση που δεν επισημοποιήθηκε με γάμο, έδωσε αφορμή στους πολιτικούς τους αντιπάλους, να εξορίσουν την Μαντώ από το πολιτικό προσκήνιο, όταν η πατρίδα ήταν πια ελεύθερη.
Κι έτσι έγινε το όνειρο  εφιάλτης και εκείνη απογοητευμένη και καταδιωγμένη από τον Ιωάννη Κωλέττη, οικονομικά κατεστραμμένη πια, καταφεύγει στο νησί και έπειτα από λίγα χρόνια πέθανε πάμφτωχη στην Πάρο, νέα, ωραία και ατυχής.

And Manto  lived her dream into a nightmare form. Mando Mavrogenous who grew up in the comforts of a rich and liberal environment and received private higher education learning French and Italian, imbued with the ideas of the Enlightenment, while the girls of Greece lived in the Middle Ages Ottoman Empire. And became Manto’s dream the liberation of the homeland, for which when she spoke her voice rose and the words flowed with such inspired eloquence, that one wouldn’t be tired to listen to her. "I don’t care what will become of me, I only care my country to be free" and she wrote her famous letters to women in England and France, seeking to cause sympathy for the struggling nation, for  which she spent all her not inconsiderable property
.She was pretty, petite, with good manners and culture. How could be possible for Dimitrios Ypsilantis not to fall in love with her? The prince was not objectively handsome, but his family name, his courage and his patriotism, gave him great prestige. Ms. Manto Mavrogenous was  impressed and so she experienced love, the dream of love, being the aristocrat beauty mistress of one of the leaders of the Revolution. But this relationship that was not formalized by marriage, gave rise to political opponents, to banish Manto from frontline politics, when the country was free.
And thus for Manto the dream became nightmare She, so disappointed and persecuted by Ioannis Kolettis, financially ruined and morally humiliated, resorts on the island and after a few years she died destitute in Paros, joung, beautiful and unfortunate. 

BREAD AND ROSES

Καμιά φορά όλοι το λέμε, να ζούσαμε σε κάποια άλλη εποχή, στην εποχή των ιπποτών, στην belle epoque, στην εποχή των παγετώνων, ανάλογα ο καθένας με τις προτιμήσεις του. Ίσως εξ αιτίας της ιστορίας, των ταινιών ή της ιδιότητας του εγκεφάλου να εξιδανικεύει τις καταστάσεις, οι άλλες εποχές φαντάζουν ενδιαφέρουσες, με εκπληκτικό τρόπο ζωής.

Σε κάτι τέτοιες συζητήσεις έλεγα λοιπόν, ότι ίσως τελικά είμαστε καλύτερα στην εποχή που ζούμε, επειδή δεν υπάρχουν εγγυήσεις για  το τι θέση θα είχαμε σε άλλη εποχή. Για παράδειγμα θα μπορούσε τον μεσαίωνα, ας πούμε, να ήμουν ασπρορουχού και αυτό δεν θα ήταν καθόλου ρομαντικό, ούτε θα μου εξασφάλιζε εκπληκτικό τρόπο ζωής. Αν ζούσα ας πούμε το 1857 στη Νέα Υόρκη, μπορεί να μην ήμουν ασπρορουχού, διότι δεν ήταν μόδα, αλλά μπορεί κάλλιστα να ήμουν εργάτρια ρούχων στα εργοστάσια υφαντουργίας και ιματισμού, επίσης καθόλου καλή προοπτική. 

Εκτός ίσως από μια και μόνο ημέρα, την 8^η Μαρτίου 1857. Εκείνη την ημέρα που οι «εργάτριες ρούχων» ξεσηκώθηκαν σε διαμαρτυρία, αγωνιζόμενες ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και στον χαμηλό μισθό. «Η ζωή μας δεν θα είναι ιδρωκόπημα από την γέννηση ως τον θάνατο, οι καρδιές πεινάνε όσα και τα σώματα» και ζητούσαν «ψωμί και τριαντάφυλλα», ζωή με ποιότητα, ευ ζην. 
Το ευ ζην για τους αρχαίους Έλληνες αποτελούσε το ύψιστο αγαθό και ήταν η τέχνη του να ζει κανείς καλά (ευδαιμονία) με την επίτευξη της σωματικής και ψυχικής υγείας, που οδηγούσε στην βελτίωση της ποιότητας της ζωής, φτάνοντας τον άνθρωπο στην κατάσταση της ευτυχίας. Μα που χάθηκε το ευ; Μα που χάθηκε το ζην; Και εγώ, που όταν δεν έχω να φάω ψωμί, τρώω παντεσπάνι, θα αιτηθώ της ζωής μου τα τριαντάφυλλα.

Sometimes we all wish to live in another era, the era of knights, the belle epoque, the ice age, according to one's preferences. Is it because of the history, of the movies or the brain’s capacity to idealize situations that past times seem interesting, with amazing lifestyle? 
In such discussions, I say that we might eventually be better off in the era we live in, because there are no guarantees about what position we would have in another era. For example, in the Middle Ages, let’s say, I may have been a “white-linen cleaning lady” and this would not be romantic at all, nor would it ensure me an amazing lifestyle - quite the opposite I would say. If I lived in 1857 in New York, I might not have been a “white-linen cleaning lady”, because it was not in fashion, but I may have worked in textile and clothing factories, not a good prospect either. Except perhaps of a single day, the 8th March in 1857.

On that day garment workers in New York City marched and picketer, demanding improved working conditions, a ten hour day, and equal rights for women. “Our lives shall not be sweated from birth until life closes; Hearts starve as well as bodies; give us bread, but give us roses”, i.e. life with quality, welfare.

Welfare for the ancient Greeks was the highest of goods, a supreme value and it was the art of living well, via achieving physical and mental health, which would in combination lead to an improved quality of life, making people reach the state of happiness. But where has welfare gone? And I, who, whenever I don’t have bread to eat, I eat cake, I shall demand the roses of my life!