THE UPHILL

 Ο ΑΝΗΦΟΡΟΣ

Στην Whateverland γενικά, όπως σας έχω πει, πάνε όλα καλά. Κατά καιρούς όμως κυκλοφορούν αστικοί μύθοι και παραμύθια. Μια τέτοια ιστορία θα σας διηγηθώ σήμερα, έτσι ακριβώς όπως την άκουσα.

“Εμείς μεγαλώσαμε και πριν από εμάς και άλλες γενιές, με τον φόβο του κατήφορου. Ο μεγάλος κατήφορος αρχίζει πάντα με μια ελαφριά, ανεπαίσθητη κλίση και ξαφνικά γίνεται γλιστερός και κάθετος. Άλλοι λένε ότι δεν έχει τέλος και άλλοι λένε ότι δεν υπάρχουν μαρτυρίες από αυτούς που έφτασαν, αν έφτασαν, στο τέλος. Εμείς πάντως προσέχαμε. Προσέχαμε μην παρεκκλίνουμε, μην μας ξεγελάσουν και άθελά μας αγγίξουμε το όριο του κατήφορου, γιατί από εκεί και πέρα δεν υπήρχε σταματημός. Πέρναμε πάντα την ανηφόρα, ούτε καν την ευθεία, από φόβο μην τυχόν και είναι κοντά στον κατήφορο. Στην δουλειά να αναδειχθούμε, στην κοινωνία να ανελιχθούμε και στην ζωή μας να προκόψουμε. 

  

Έπειτα, ερήμην μας ή έτσι μας φάνηκε, ήρθε η λαίλαπα και μας έσπρωξε όλους μαζί, στον κατήφορο. Εμείς όλοι γλιστρούσαμε και πέφταμε. Δεν θυμάμαι καλά, αν τράβαγε ο ένας τον άλλο, ή αν έσπρωχνε ο ένας τον άλλο ή και τα δύο μαζί. Εμείς γλιστρούσαμε και πέφταμε και ακούγαμε να μας φωνάζουν κατηγόριες: “εσείς φταίτε” ,“μαζί τα φάγαμε”, “μας διαφθείρατε” και άλλα πολλά. Κάποτε ο αχός καταλάγιασε και κοιτάζαμε να δούμε τι μας γίνεται. Άλλοι δεν επιβίωσαν, άλλοι ήταν σε κακό χάλι, άλλοι έλεγαν “πάλι καλά, υπάρχουν και χειρότερα”, άλλοι “τι να κάνουμε” και άλλοι άρχισαν να μας εκμεταλλεύονται επί σκοπώ να αρπάξουν ότι έμεινε.

Έτσι η ζωή μας έγινε αλλιώς. Γίναμε, λέει, παρελθόν. Όμως, εγώ αυτό που, τώρα πια, σκέπτομαι είναι, μήπως εμείς τόσο που υποτιμηθήκαμε και άλλες γενιές μετά από εμάς, ζήσουμε με τον φόβο του ανήφορου”.

In Whateverland, in general, as I have already told you, everything goes well. But from time to time, circulate urban legends and tales. Such a story I will tell you today, exactly as I heard it.

"We grew up and before us other generations, in fear of downhill. The great descent always begins with a slight, imperceptible slope and suddenly becomes slippery and vertical. Others say that there is not end, and others that there is no evidence of them who reached, if they reached, at the end.

We, however, watched out. We watched out not to deviate, not to be fool by somebody and we, unwittingly, touch on the sloping edge, because from there was no stop. We always took the uphill, not even the straight path, because of fear that is closer to the downhill. In work to emerge, in society to ascend, in our life to thrive, that was our concern.

Then some time, in our absentia, or so it seemed to us, the storm came and pushed us, all together, in the downhill. We were all sliding and falling and, I don't remember well, if pulling or pushing each other, or both together. We were sliding and falling and listening distant voices shouting to us categories such as: "you are to blame," "you corrupted us" and more.

Once the tumult calmed and we were looking around to understand what had happened to us. Others did not survive, others were in bad condition, others said "there is worse", others "what to do" and others began to exploit us purposely, to grab what remained.

So our life was otherwise. We became, they say, the past. But now, what I think is that we, so devalued and other generations after us, will live in fear of the uphill"