CITIES AND NON - CITIES

Πόλεις, μικρές, μεγάλες, μητροπόλεις, παγκόσμιες πόλεις, που καθορίζουν την ζωή των άλλων πόλεων. Είναι η τοποθεσία, η αρχιτεκτονική ή η ιστορία που κάνει κάποιες πόλεις να είναι μαγικές, να είναι πόλεις μυθικές, που επιθυμούμε να επισκεφτούμε; Να περιπλανηθούμε στους δρόμους τους, να νοιώσουμε τον παλμό τους και να τις αφήσουμε να μας παρασύρουν στον ρυθμό τους;  η πόλη του φωτός, η πόλη της μουσικής, η πόλη των αγγέλων...

Κατά τον Αριστοτέλη. η πόλη είναι μια μορφή κοινωνικής συνύπαρξης, η ανώτερη από όλες τις άλλες, που τις περικλείει και αποβλέπει στο ανώτερο από όλα τα αγαθά, την ευδαιμονία του συνόλου των πολιτών. Η ανωτερότητα αυτού του αγαθού αποδεικνύει και την ανωτερότητα της ίδιας της πόλης έναντι των άλλων κοινωνιών. Η πόλη είναι από την φύση, γιατί δημιουργήθηκε ως φυσική αναγκαιότητα για να καλύψει τις ανάγκες της ανθρώπινης ολοκλήρωσης. Τελικός  σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η ευτυχία. Ο άνθρωπος υπάρχει για να νιώθει ευτυχισμένος και αυτό είναι κάτι που μπορεί να αναπτυχθεί μέσα στο πλαίσιο της πόλης. Η πόλη που δεν αποβλέπει στο ανώτερο αγαθό είναι μια μη – πόλη, αφού κάθε πράγμα ορίζεται μονάχα από την επίτευξη ή όχι του σκοπού του.

Cities, small, large, world cities, which determine the life of the others. It is the location, the architecture or the history that makes some cities to be magical, mythical cities that everybody wants to visit?  Cities that create the desire to one, just to wander in their streets, feeling the pulse and let oneself to be carried away by its rhythm, the city of light, the city of music, the city of angels ...

According to Aristotle, every state is a community of some kind, and every community is established with a view to some good; for mankind always act in order to obtain that which they think good. But, if all communities aim at some good, the state or political community, which is the highest of all, and which embraces all the rest, aims at good in a greater degree than any other, and at the highest good. 

The city is by nature, because it was created as a natural necessity to meet the needs of human integration. The ultimate purpose of human existence is happiness. The man is intended to feel happy and this is something that can be developed within the context of the city. The city, which does not aim at the highest good, is a non - city, since each thing is defined only by achieving or not its purpose.

TO PRINCE OR NOT TO PRINCE?

Για κάποια, το να είναι Σταχτοπούτα, Χιονάτη, Ωραία Κοιμωμένη ή απλά Πεντάμορφη είναι απλή υπόθεση. Το θέμα προκύπτει όταν πρόκειται για τον πρίγκιπα. Εντάξει, μερικοί γεννήθηκαν πρίγκιπες, αλλά πόσοι είναι αυτοί;

Οι υπόλοιποι δηλαδή χάσανε την ευκαιρία τους; Τι γίνεται με αυτούς που πάντα ήθελαν να τους φέρονται πριγκιπικά; Ας μην στεναχωριούνται, υπάρχει λύση. Μπορούν μέσω διαδικτύου να αγοράσουν (και σε καλή τιμή  μάλιστα) έναν τίτλο πρίγκιπος, ο οποίος θα παραμείνει στην οικογένεια του για πάντα και έτσι τα παιδιά που θα γεννηθούν θα είναι πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Ο αγοράζων τον τίτλο θα έχει την δυνατότητα να τον αναγράφει ακόμα και στις πιστωτικές του κάρτες και σύμφωνα με το πρωτόκολλο θα τον προσφωνούν με τον τίτλο του ακόμα και στις αεροπορικές εταιρείες. Και μην φανταστείτε ότι αυτά θα γίνουν απλά με ένα πάρε-δώσε χαρτιού. Μιλάμε για κανονική τελετή, με την μπέρτα και το στέμμα και φυσικά την περγαμηνή με το οικόσημο. Γιατί να αγοράσει κανείς αυτοκίνητο ή ακίνητο, όταν αυτά έχουν αποδειχθεί επισφαλείς επενδύσεις;  Ο τίτλος του πρίγκιπος θα παραμείνει σε αυτόν και στην οικογένειά του για πάντα. Η Αυτού Υψηλότης...

Αν αναλογιστεί όμως ο υποψήφιος αγοραστής, ότι αυτός ο τίτλος δεν του παρέχει μόνο προνόμια, δηλαδή ωραία εστιατόρια, ακριβά ξενοδοχεία, υποκλίσεις κ.α.., αλλά και πολύ δουλειά, επί παραδείγματι, θα πρέπει να φάει όλη τη γη με ένα γυάλινο γοβάκι στο χέρι να αναζητά την Σταχτοπούτα του, ή να τα βάζει με την μάγισσα για να ξυπνήσει την αγαπημένη του με ένα φιλί, δεν είναι και λίγο, τότε  ίσως αντ’ αυτού προτιμήσει ο ίδιος να μεταμορφωθεί σε βάτραχο και να περιμένει την καλή του να τον φιλήσει και να τον  καταστήσει πραγματικό πρίγκιπα της καρδιάς της, της δικής της WHATEVERLAND.

For a girl to be Cinderella, Snow White, Sleeping Beauty or just Beauty it’s easy. But what about the prince? Ok, some were born princes. But how many? All the others have lost their chance? Every man wants to be treated like a prince. But don’t worry. There is a solution. They can buy on line (in a very good price indeed) a prince title, which will remain in the family and his children will be princes and princesses. They will be treated like royalty and celebrities with this title that opens doors to an exciting world of High Society and Nobility status of the highest. In addition they can use the title even in their credit card, they can be introduced as Prince, people will bow to them and they will have a wonderful life. They will get the best seats in restaurants, upgrade on airlines and earn more respect everywhere. And even the transaction is not just a give-take thing, but with an investirure ceremony in a castle, the Crown and Cloak is passed to the new owner.

But if the prospective buyer considers that this title not only provides benefits, but  a lot of work also, like, let’s say, he has to search the whole world with a glass slipper at hand looking for Cinderella, or to fight with the witch for his beloved with true love first kiss awaking,  then he might instead prefer, he, himself to be transformed into a frog and wait for his sweetheart to kiss him and make him a real prince of her heart, of her own WHATEVERLAND.

THE UPHILL

 Ο ΑΝΗΦΟΡΟΣ

Στην Whateverland γενικά, όπως σας έχω πει, πάνε όλα καλά. Κατά καιρούς όμως κυκλοφορούν αστικοί μύθοι και παραμύθια. Μια τέτοια ιστορία θα σας διηγηθώ σήμερα, έτσι ακριβώς όπως την άκουσα.

“Εμείς μεγαλώσαμε και πριν από εμάς και άλλες γενιές, με τον φόβο του κατήφορου. Ο μεγάλος κατήφορος αρχίζει πάντα με μια ελαφριά, ανεπαίσθητη κλίση και ξαφνικά γίνεται γλιστερός και κάθετος. Άλλοι λένε ότι δεν έχει τέλος και άλλοι λένε ότι δεν υπάρχουν μαρτυρίες από αυτούς που έφτασαν, αν έφτασαν, στο τέλος. Εμείς πάντως προσέχαμε. Προσέχαμε μην παρεκκλίνουμε, μην μας ξεγελάσουν και άθελά μας αγγίξουμε το όριο του κατήφορου, γιατί από εκεί και πέρα δεν υπήρχε σταματημός. Πέρναμε πάντα την ανηφόρα, ούτε καν την ευθεία, από φόβο μην τυχόν και είναι κοντά στον κατήφορο. Στην δουλειά να αναδειχθούμε, στην κοινωνία να ανελιχθούμε και στην ζωή μας να προκόψουμε. 

  

Έπειτα, ερήμην μας ή έτσι μας φάνηκε, ήρθε η λαίλαπα και μας έσπρωξε όλους μαζί, στον κατήφορο. Εμείς όλοι γλιστρούσαμε και πέφταμε. Δεν θυμάμαι καλά, αν τράβαγε ο ένας τον άλλο, ή αν έσπρωχνε ο ένας τον άλλο ή και τα δύο μαζί. Εμείς γλιστρούσαμε και πέφταμε και ακούγαμε να μας φωνάζουν κατηγόριες: “εσείς φταίτε” ,“μαζί τα φάγαμε”, “μας διαφθείρατε” και άλλα πολλά. Κάποτε ο αχός καταλάγιασε και κοιτάζαμε να δούμε τι μας γίνεται. Άλλοι δεν επιβίωσαν, άλλοι ήταν σε κακό χάλι, άλλοι έλεγαν “πάλι καλά, υπάρχουν και χειρότερα”, άλλοι “τι να κάνουμε” και άλλοι άρχισαν να μας εκμεταλλεύονται επί σκοπώ να αρπάξουν ότι έμεινε.

Έτσι η ζωή μας έγινε αλλιώς. Γίναμε, λέει, παρελθόν. Όμως, εγώ αυτό που, τώρα πια, σκέπτομαι είναι, μήπως εμείς τόσο που υποτιμηθήκαμε και άλλες γενιές μετά από εμάς, ζήσουμε με τον φόβο του ανήφορου”.

In Whateverland, in general, as I have already told you, everything goes well. But from time to time, circulate urban legends and tales. Such a story I will tell you today, exactly as I heard it.

"We grew up and before us other generations, in fear of downhill. The great descent always begins with a slight, imperceptible slope and suddenly becomes slippery and vertical. Others say that there is not end, and others that there is no evidence of them who reached, if they reached, at the end.

We, however, watched out. We watched out not to deviate, not to be fool by somebody and we, unwittingly, touch on the sloping edge, because from there was no stop. We always took the uphill, not even the straight path, because of fear that is closer to the downhill. In work to emerge, in society to ascend, in our life to thrive, that was our concern.

Then some time, in our absentia, or so it seemed to us, the storm came and pushed us, all together, in the downhill. We were all sliding and falling and, I don't remember well, if pulling or pushing each other, or both together. We were sliding and falling and listening distant voices shouting to us categories such as: "you are to blame," "you corrupted us" and more.

Once the tumult calmed and we were looking around to understand what had happened to us. Others did not survive, others were in bad condition, others said "there is worse", others "what to do" and others began to exploit us purposely, to grab what remained.

So our life was otherwise. We became, they say, the past. But now, what I think is that we, so devalued and other generations after us, will live in fear of the uphill"

VALENTINE'S SPECIAL

Οι γιορτές γενικά έχουν κάτι το υπερβολικό, αλλά ιδιαίτερα η ημέρα του Βαλεντίνου. Δεν νοείται Βαλεντίνος χωρίς τεράστια σύμβολα αγάπης. Ακόμα και οι κάρτες Βαλεντίνου είναι πιο μεγάλες από τις συνηθισμένες, αν το έχετε προσέξει και εσείς. 'Ενα βράδυ Βαλεντίνου στο “Αγνάντι”, είναι παρκαρισμένο ένα σπορ αυτοκινάκι, κάμπριο, οι επιβαίνοντας είναι στο μαγαζί και πίνουν το ποτάκι τους, αλλά εκεί μέσα στο μικρό αυτοκινητάκι, στην στενή πίσω θέση, κάθεται και καμαρώνει ένας τεράστιος άσπρος αρκούδος, που εξέχει πάνω από ενάμιση μέτρο από το αυτοκίνητο. Αυτό προφανώς είναι σύμβολο τεράστιας αγάπης. Εξάγεται επίσης το συμπέρασμα ότι το άσπρο αρκούδι έχει χριστεί ως βοηθός του Βαλεντίνου.

 

Όταν δε έρχεται η 14η Φεβρουαρίου, όλες οι ερωτευμένες καρδιές φλέγονται από την προσμονή της επικείμενης συνάντησης και των επακόλουθων ερωτικών περιπτύξεων. Χάρτινες καρδιές ανεμίζουν έξω από τα μαγαζιά, τα γεμάτα, άλλα από κόκκινα τριαντάφυλλα, άλλα από άσπρους αρκούδους με την καρδιά στο χέρι, άλλα από σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς. Ένα κατακόκκινο πανηγύρι.

Εμένα μου αρέσει ο Βαλεντίνος, όχι επειδή έχω την σιγουριά, ότι κάθε χρόνο θα έρθει ο άσπρος αρκούδος να μου χτυπήσει την πόρτα, ούτε επειδή περιμένω την χάρτινη καρδιά να χτυπήσει για μένα, αλλά μου αρέσει σαν ιδέα, η ιδέα του αγνού, του ρομαντικού, του αφοσιωμένου εραστή. Όμως, καμιά φορά στην ζωή, πρέπει κανείς να τα χάσει όλα για να βρει τον έρωτα.

  

Though there were no links between the Saint named Valentinus and romantic love, the literature and poetry flourished.   Edgar Allan Poe wrote:

                                 “For her this rhyme is penned, whose luminous eyes,
                                   Brightly expressive as the twins of Leda,
                                   Shall find her own sweet name, that nestling lies
                                   Upon the page, enwrapped from every reader.....”

One time, on 14th of February happened to be in Manhattan. It was a very nice warm winter day. People instead of “Good Morning” said “Happy Valentine's day” and the smile was much more sensual. The girls were asking each other, if they had a date that night. Some others were walking in the street, holding a red rose, that was given to them. The air was full of expectations, anticipation and promises. So festive day!

I kept that festivity and every year on February the 14^th I celebrate with the memory of all those people, to whom Valentine's Day was so special. Sometimes one must travel far to feel the sense and sometimes one has to lose everything to find love.

RED MONKEY

Στις 8 Φεβρουαρίου, οι Κινέζοι όλου του κόσμου θα κάνουν την δική τους Πρωτοχρονιά και φέτος θα είναι το Έτος του Πιθήκου της Φωτιάς. Το σύμβολο του Πιθήκου της Φωτιάς, συνδέεται με την ευφυία και την δημιουργία. Ο Πίθηκος είναι έξυπνο, πνευματώδες και εφευρετικό ζώο.

Η Κινεζική Πρωτοχρονιά ξεκινά την ημέρα της δεύτερης νέας σελήνης μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο, την πρώτη ημέρα του κινέζικου ημερολογίου και τελειώνει με το Φεστιβάλ των Φαναριών, την δέκατη πέμπτη ημέρα του φεστιβάλ. 

Σύμφωνα με τον μύθο, η Κινεζική Πρωτοχρονιά ξεκίνησε με ένα τέρας, καλούμενο Nian. Το τέρας Nian θα έτρωγε όλους τους κατοίκους του χωριού και ειδικότερα τα παιδιά. Οι χωρικοί, για να προστατευθούν, τοποθετούσαν φαγητό στην εξώπορτά τους στην αρχή του χρόνου. Πίστευαν, ότι όταν το τέρας Nian έτρωγε το φαγητό που του είχαν ετοιμάσει, δεν θα επιτίθετο στους ανθρώπους. Ένας χωρικός κάποια στιγμή αποφάσισε, ότι έπρεπε πια να γλυτώσουν από το τέρας και κάποιος θεός τον επισκέφτηκε και του είπε, ότι πρέπει να βάλει στο σπίτι του κόκκινα χαρτιά και να χρησιμοποιήσει πυροτεχνήματα. Τότε οι χωρικοί κατάλαβαν ότι το τέρος φοβόταν το κόκκινο χρώμα και τους δυνατούς ήχους. Όταν πλησίαζε το ξεκίνημα του νέου χρόνου, οι χωρικοί φορούσαν κόκκινα ρούχα και κρεμούσαν κόκκινα φανάρια και κόκκινους παπύρους εξω από την πόρτα και τα παράθυρά τους. Επίσης χρησιμοποιούσαν πυροτεχνήματα για να διώξουν το τέρας. Από τότε το τέρας δεν ξαναπλησιάσε στο χωριό.

Κάπως έτσι λοιπόν και εμείς, με χρώματα και κρόταλα ας διώξουμε όλα τα τέρατα, ορατά και αόρατα. Αισιόδοξο και δημιουργικό έτος του Κόκκινου Πιθήκου.

For 2016 the Chinese New Year of the Fire (Red) Monkey will start on February 8. Monkey years draw their nature from the animal of the year. The Monkey is an intelligent, witty, and inventive animal.

The festivities usually start the day before the New Year and continue until the Lantern Festival, the 15th day of the new year.

According to tales and legends, the beginning of Chinese New Year started with the fight against a mythical beast called the Nian, who ate livestock, crops, and even people on the eve of New Year. To prevent Nian from attacking people, villagers put food at their doors for Nian.

Somehow a villager, maybe instructed by a God, figured out that Nian was scared of loud noises (firecrackers) and the red color. Ever since the villagers wore red clothes, put red lanterns and red scrolls on their windows and doors to stop Nian from coming inside and lit Firecrackers to scare Nian away.

So this way, with colors and sounds let's banish all monsters, visible and invisible. I wish an auspicious year of the Red Monkey.

WHATEVERLAND

Welcome. H Whateverland σε σχέση με τις άλλες χώρες, που έχουν έκταση, σύνορα και διαστάσεις, διαφέρει κατά πολύ και αυτό γιατί, εν αντιθέσει με  οτιδήποτε μπορεί να σκεφτεί κανείς, αυτή είναι μια χώρα που κατοικεί μέσα μας. Είναι η χώρα που η έκτασή της είναι τόση, όσο φτάνει η φαντασία μας, η αγάπη μας, οι κρυφές σκέψεις μας, οι επιθυμίες μας και που, φυσικά, έχει πάντα τέλειο καιρό!

Εντάξει, κατά καιρούς έχει αναταράξεις και ανησυχίες: "Δεν έχω τι να βάλω!" "Μου τελειώνει η κρέμα" κλπ., που ακόμα και τώρα, στα χαλεπά χρόνια, μας κάνουν και ταραζόμαστε. Γιατί, και αυτό το λέω με επίγνωση, μια girly καρδιά, παραμένει έτσι μέχρι το τέλος και όσες έφυγαν λίγο πιο νωρίς ή λίγο αργότερα πήραν και την Whateverland τους μαζί. 

Anyway, εν γένει στην Whateverland τα πράγματα πάνε γενικώς καλά, αλλά να μην ξεχάσω να σας πω και αυτό, γι' απόψε: εκεί λοιπόν κατοικεί, έχει κατοικήσει ή θα κατοικήσει ένας πρίγκηπας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Welcome. Whateverland is not a geographical location, in the narrow or the broad sense. It's the place within us, where we find the beauty and purity of our existence. If you ask me, it's always good weather, sunny days and warm nights with million shinning stars. But most of all, it  is the air, which is, of course, fresh and has a delicate fragrance. Don't worry, I won't tell you about fairies and dwarfs, at least not yet.

Whateverland is a mysterious place and it is difficult to be mapped,  though  the magnificent of simplicity can be found there. The joy in simple things, or things that consider to be simple, the freedom and the worries of the heart. To notice here, that a girly heart has so many worries. Let's say  "what to wear tomorrow", "how do I look" etc. thing that even now, the difficult years, are still important. 

Any way, things in Whaterverland generally goes well, but not forget to tell you, that there can live, has lived or going to live a prince, one and only, but this is another story......